Zwiedzając Muzeum Nymphenburg trudno nie zauważyć obrazu Karla Rottmanna, opatrzonego datą 1827 oraz napisem "Pejzaż okolic Cefalů, rajski krajobraz". Jeśli chodzi o historię tego miasta, to najstarsze źródła sięgają IV wieku p.n.e. - a ściśle rzecz biorąc Diodora Siculosa - który w swoich dziełach używa greckiej nazwy "Kephaloidion" lub "Kephaloidios", w miejscowym dialekcie przekształconej na "Cifalň".
W czasie panowania Rzymian miasto nosiło nazwę Coephaledium i miało obowiązek składania dziesięciny. Arabowie nazwali je Gafludi. Geograf Edrisi opisał je w swojej "Księdze Rogera" jako miasto umocnione i otoczone wodą.
Wreszcie Normanowie przywrócili miastu ten blask i splendor, które posiadało ono w czasach greckich. Za Rogera II historia schodzi na drugi plan robiąc miejsce następującej legendzie: opowieść mówi, że w czasie przeprawy z Salerno na wyspę Reggio Roger miał popaść w straszliwą burzę w czasie której złożył uroczyste ślubowanie, że zbuduje Panu Bogu kościół jeśli ten uchroni go od śmierci. Ślubowanie zostało złożone, Roger cudownie uratowany, a rezultat tego czynu przyciąga dziś rzesze zainteresowanych sztuką z całego świata do Cefalů.
Równie religijne uczucia zainspirowały mieszkańców Cefalů przy wyborze herbu: trzy ryby i bochenek chleba a nad nimi unosi się Pantokrator, trzymający w lewej ręce symbol świata i udzielający mu błogosławieństwa prawą ręką. Ryba (ixos) to akrostych dla Chrystusa czasów wczesnochrześcijańskich, natomiast chleb symbolizuje eucharystię, co w kościele katolickim oznacza obecność Chrystusa.
Czasy panowania Normanów zdają się być złotym wiekiem w historii miasta a poszczególne pomniki kultury dają świadectwo tej roli, jaką Cefalů odgrywało na przeciągu stuleci.
Osterio Magno, który wedle opowiadań miał być rezydencją Rogera II, został niedawno odrestaurowany i oddany do użytku jako miejsce wystaw. W czasie prac restauracyjnych odkryto tu kilka ciekawych obiektów, m.in. cenny szkic z XVI wieku, którego twórcą prawdopodobnie był Giovanni Ventimiglia. Do jego to właśnie rodziny Osterio Magno należało od XIV wieku. Szkic ten w dolnej części nosi napis: "Domus Magna".
Słynne miejsce do prania bielizny w centrum historycznym mieszkańcy miasta nazwali "u ciumi" (rzeka). Ta imponująca pralnia jeszcze kilkadziesiąt lat temu była chętnie używana przez miejscowe kobiety, szczególnie ze względu na tryskającą tu świeżą wodę źródlaną. Boccaccio wspomina o niej w swojej "Księdze gór i rzek świata". Zaraz przy wejściu, po prawej stronie schodów znajduje się następujący dwuwiersz Vincenzo Auria (1655): "Tędy przepływa Cefalino, zdrowsza / niż jakakolwiek inna rzeka, czyściejsza / niż srebro, zimniejsza niż śnieg".
Sam zamek, którego ruiny stoją jeszcze na skale Rocca, słynny jest poprzez fakt, że Karol II Andegaweński, zwany też Kulawym, został tu uwięziony po przegranej bitwie morskiej z Aragończykami pod Anzio.
W XVIII wieku Cefalů pozostaje centrum polityki sycylijskiej, będąc w roku 1774 siedzibą parlamentu Sycylii.
W roku 1812 miasto staje się siedzibą Podkomisji oraz stolicą jednej z 23 prowincji, na które wyspa została podzielona.
W roku 1856 wybucha powstanie wyzwoleńcze przeciwko Burbonom, a w roku 1857 uczestnik walk wyzwoleńczych Salvatore Spinuzza zostaje stracony na miejskim placu (Piazza) przez rozstrzelanie. Ten właśnie plac nosi dziś imię G. Garibaldiego, który w roku 1860 wybrał Cefalů na siedzibę Komitetu Rządowego oraz Komitetu Regionalnego, któremu przewodniczył Enrico Piraino di Mandralisca.